Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej – monografia Romana Aftanazego, obejmująca w 11 tomach historię około 1500 polskich pałaców i dworów oraz ich właścicieli na Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej w granicach sprzed 1772.

Na początku lat 30. XX wieku kilkunastoletni Roman Aftanazy został zaproszony na wakacje do majątku Nowoszczyce. Tradycyjny dwór w Nowoszycach zafascynował Aftanazego i jeszcze jako uczeń gimnazjum zaczął się interesować również sąsiednimi dworami, ich architekturą i zbiorami. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej opublikował kilkanaście artykułów o polskich dworach na Kresach.

Natychmiast po zakończeniu II wojny światowej Roman Aftanazy, od 1946 roku mieszkający we Wrocławiu i pracujący w Ossolineum, zdecydował się kontynuować zbieranie informacji i materiałów ikonograficznych do historii polskich siedzib ziemiańskich. Obszar swoich badań poszerzył na całe Kresy Wschodnie w granicach sprzed I rozbioru Polski. Postawił sobie za cel udokumentowanie nieistniejącego już świata kresowej kultury ziemiańskiej. W związku z niemożnością dotarcia do miejscowości, które znalazły się w ZSRR, źródłem informacji stały się archiwa, biblioteki, muzea i – przede wszystkim – relacje ostatnich właścicieli pałaców i dworów. Roman Aftanazy opracował szczegółowy kwestionariusz, w którym znajdowały się pytania o dzieje danej miejscowości i jej właścicieli, historię budowli pałacowych lub dworskich, architekturę z zewnątrz i wewnątrz, dekoracje, wyposażenia i zbiory sztuki oraz opisy parków i ogrodów. Codziennie przez ponad czterdzieści lat wysyłał kilka listów do dawnych właścicieli siedzib ziemiańskich lub ich potomków. Przy tym szukał ich po całym świecie. W sumie wysłał kilkadziesiąt tysięcy listów. Często zdarzało się, że do tej samej osoby pisał kilkukrotnie, aby uzyskać kompletne informacje o opisywanym obiekcie i archiwalne zdjęcia, które kopiował. Zebrał około 7000 rycin i fotografii. Opisał nie tylko słynne siedziby ziemiańskie, ale, co szczególnie istotne, pałace i dwory mniej znane lub zapomniane. Materiały zebrane i opracowane przez Aftanazego często pozostają głównym lub wręcz jedynym źródłem do ich historii.

Roman Aftanazy prowadził prace badawcze wyłącznie z własnej inicjatywy, za własne środki i po godzinach pracy. W PRL podobnych badań nie mogła podjąć żadna instytucja naukowa w Polsce.