Tytuł równoległy: The city of Cracow. P. 14, Churches and monasteries : Garbary, Łobzów, Nowa Wieś.
Bibliografia na stronach 109-132. Indeks.
Kolejny wolumin "Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce" poświęcony został zabytkom sztuki sakralnej Krakowa. Zawarto w nim omówienie trzech zespołów sakralnych usytuowanych na historycznym terenie dawnego przedmieścia (jurydyki miejskiej) Garbary, włączonego do miasta w roku 1800 (kościół i dom zmartwychwstańców), oraz dwóch dawnych wsi: Nowej Wsi i Łobzowa, przyłączonych do Krakowa w roku 1909 (kościół Św. Szczepana oraz kościół NMP z Lourdes z domem misjonarzy).
Godna uwagi, niezwykle interesująca, świetnie napisana książka Patryka kenckiego powstała dzięki jego niemal benedyktyńskiej pracy, niejako „zszywającej” porozrywaną i „wybrakowaną” tkaninę staropolskiego teatru. Wiem przy tym z własnego doświadczenia, jak niewdzięczne są porównawcze badania przekładu i oryginału, kencki zbiera dotychczas rozproszone „molieryzmy”, dając swoisty portret Moliere’a tamtego czasu, przystosowanego do polskich warunków teatralnego rozbicia środowisk. prof. dr hab. Dobrochna Ratajczakowi
Staropolski Moliere to cenna i wzorcowa wręcz w swojej kategorii książka, tak pod względem naukowym, jak i narracyjnym. Jest to studium napisane z głęboką wiedzą, przejrzystością i pasją - przez eksperta, który od lat zgłębia tematykę obecności teatru francuskiego w dawnej Polsce w swoich licznych publikacjach z tego zakresu i który nie tylko daje tu syntezę własnych poszukiwań i przemyśleń, ale także tworzy wielogłosowy „fresk” ukazujący dokonania licznego grona znawców tematyki. dr hab. Witold Wołowski, prof. KUL
W roku 1805 w Kamieńcu Podolskim odbyła się polska prapremiera Szekspirowskiego Makbeta, w 1820 najwcześniejsze znane polskie przedstawienie Ryszarda III, a w 1823 lub nieco później – pierwsze sceniczne wykonanie Mickiewiczowskich Dziadów (części IV). W tymże 1805 r. w podolskich Mińkowcach po raz pierwszy został po polsku wydany Hamlet, w przekładzie dyrektora kamienieckiej sceny Jana Nepomucena Kamińskiego. Uczeń Wojciecha Bogusławskiego sięgnął po arcytragedię siedem lat później niż jego mistrz, ale w druku wyprzedził go o lat szesnaście. To nie prowincja, nie kulturowe peryferie, lecz niekiedy nurt główny polskiego teatru. Monografia ukazuje w pierwszym rzędzie teatralne dzieje Kamieńca Podolskiego poczynając od wieku XVII, przede wszystkim jednak historię stałej, zawodowej sceny polskiej, która powstała już pod zaborem rosyjskim jako niezwykle istotny czynnik narodowej kultury i tożsamości na tzw. Ziemiach Zabranych. Część kolejna prezentuje niezwykłe widowisko, jakim było święto dożynek, organizowane rokrocznie w Mińkowcach przez Ignacego Ścibor Marchockiego, prześladowanego za rzekome „pogańskie obrzędy” ku czci bogini Cerery. Teatralne dzieje Niemirowa, gdzie rosyjski dyrektor gimnazjum złożył donos na polskich aktorów, dobrze ukazują sytuację narodowej sceny pod władzą zaborcy. „Najaktywniejszym, niemal podstawowym nośnikiem narodowości jest teatr” – napisał ów donosiciel i w tym się bez wątpienia nie pomylił. „Teatra podolskie w porządku abecadła ułożone” to przegląd ponad trzydziestu miejscowości na Podolu, w których odbywały się przedstawienia lub widowiska rozmaitego rodzaju. Książkę zamyka Appendix z uzupełnieniami do wydanej wcześniej monografii Teatr i widowiska na Wołyniu do 1863 roku z przydaniem Ziemi Kijowskiej. Nota Autora
